martes, 31 de marzo de 2009

MI PRESENTACIÓN

Tarde o temprano tenía que ser... Así que llegó el momento... Aquí estamos: mi ordenador, yo y un blog en el que escribir... en fín... allá vamos...
Se supone que tiene que ser algo que resulte gracioso, no será plan de empezar a deprimir... Aunque tampoco os creeis muchas expectativas con alguien que su vida se reduce a poco más que su trabajo, unos cuantos amigos, muy pocos de verdad y que merezcan la pena, y los millones de peros y quejas que le encuentro a mi vida.
Empezando por el trabajo: pasé de estar en un sitio donde me sentía imprescindible para la continuidad de la empresa pero donde día sí y día también había gritos por todas partes... Mi jefa, que era un encanto... Un encanto para tiburones o ballenas digo... Seguro que si se toparan con ella y tuvieran que engullirla hasta les repetía y tendrían una mala digestión... Eso si se dejaba digerir, que ésta no deja de dar la lata ni muriéndose. A estar en otro donde es todo calma, buen ambiente, tranquilidad... pero donde nadie le da el valor que se merece mi trabajo. La gente se piensa que alguien que gestiona y administra una empresa, es solo la chica que está en la oficina ordenando papeles y que encima cualquiera puede hacerlo. Eso es lo que soy... la chica de la oficina. Si aún fuera guapa tendría su morbillo... pero ni así.
Los amigos... cierto... los amigos... ya acabé todo lo que tenía que decir sobre ellos... Ahora en serio. Algunos me han decepcionado tanto... Otros me han ayudado tanto... que no sabría por donde tirar a la hora de escribir sobre los amigos en general. Creo que debería tratar cada caso en particular, pero hoy no me apetece... Voy a hacer un breve inciso aquí para describir mi vida sentimental: primero sufriendo por no querer y después sufriendo porque no me quieren... qué triste dios mío!
Y para terminar... los peros y quejas que le pongo a mi vida... Son demasiados como para resumirlos aquí todos. Incluso se me antoja imposible recogerlos todos, porqué cada día van surgiendo. Por ejemplo: llevo 3 días sin luz en mi habitación!!!! Sí habeis leido bien 3 días!!!!! Desesperante...

Resumiendo, que hemos abierto un blog, y quiero escribir en él... pero... QUÉ OS CUENTO????

B.

lunes, 30 de marzo de 2009

ALUNIZANDO

Nin Neil ARMSTRONG pisou tanto a "Luna" como o fago eu, e vale, el sería comandante do Apolo 11, pero o meu fabia non ten nada que envidiarlle a un aparello con forma de supositorio, e que por moito que digan, pinta de cómodo non ten.............e pode que sexa moi listiño o homiño ese, pero que fixo na lúa, pasear e quitar fotos, non? e sí, colleu un pouquiño de terra para traer de volta, en fin........será por terra aquí................en cambio o que fago eu alí todolos días sí que é unha misión para ser analizada:
Tomo mostras de café(que unha soa non me parece unha misión viable, e ademáis trato de ser constante: día si, día tamén, non vaia ser.....), estudio o entorno (hai tantas especies raras nese hábitat......... uns falan sós baixo os efectos de diferentes sustancias en estado liquido......outros berran o son da TV vendo homiños diminutos movendose rápidamente detrás dun obxeto identificado....eles chamanlle "bolón"........, outros quedan obnubilados diante dunha máquina con luces de cores dandolle ós botonciños a ver se coinciden 3 melóns na mesma liña, e se non é así enfadanse e volven a xogar, e así hora tras hora e a medida que aumenta a súa frustración disminue o peso do seu peto, esta especie convive coas outras do lugar, pero a súa linguaxe caracterizase por ter só 4 bocablos: EH TÍ,DAME CAMBIO!!!!) e a última parte da misión é estar acompañada doutra/s da miña especie que me axuda/n a observar, entender, valorar e sobre todo criticar ó que pasa neste mundo, neste mundo tolo ou de tolos........!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Pois o dito, que na "Luna" estou se non todos, case tódolos días, ata me estou plantexando poñerlles alí unha banderita no meu taburete da barra.............e pronunciar a miña versión da frase mitica do citado Amstrong: É un pequeno paso para a muller, pero un gran salto para a humanidade!!! e o digo, porque nesta "Luna", é posible ver a mulleres tomando o cafeciño, unha cervexa ............tranquilamente a calquer hora, e ainda que pareza vos pareza que non, é un pequeno avance, posto que hai uns anos ainda se decía: os bares son cousas de homes!!! e eu contra eso digo: ALUNIZAXE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

R.

Dificultades

Es difícil ser una chica hoy en día. Tienes que ser guapa, ahí empiezan los problemas porque guapa para quién? para tu novio, para los chicos en general, para las demás chicas, para tu madre... ojalá sea para tu madre porque yo a mi madre sí que le parezco guapa, porqué no se pondrán de acuerdo? Tienes que ser inteligente, y qué se entiende por inteligencia que seas capaz de resolver un problema físico - cuántico o que disimules que no tienes ni puta idea... Tienes que ser delgada pero claro, la comida está tan rica... Tienes que ser una profesional impecable, ahora no te contratan porque eres demasíado joven, después porque tienes niños pequeños, cargas familiares los llaman pero para carga familiar el mercado laboral de España, y después no te contratan porque ya eres demasíado mayor, de locos... Tienes que ser una perfecta ama de casa, planchar, cocinar, fregar, pasar el aspirador, quitar el polvo, tender la ropa... y encima te tiene que gustar porque sino ya eres un bicho raro. Tienes que ser comprensiva con tu pareja... ejem!!
Vamos que yo creo que se nos exije tanto que claro nos estresamos y lo único que conseguimos es ser unas lunáticas ciclotímicas.
Y.

BIENVENIDOS-BENVIDOS

En blanco, tal cual examen de matemáticas de selectividad, me he quedado bloqueada y sin imaginación, porque información y contenido el mensaje de bienvenida no tenía.........
Lo normal sería un:
  • esperamos que os guste, pero a quién engañar?, en realidad escribimos para nosotras, asique......... De todas formas agradecemos las críticas CONSTRUCTIVAS.....a quien no le gusta que le adulen?
o tal vez un:
  • esperamos que os llegue al corazón el contenido de este blog.......pero lo dicho, en realidad eso también nos da igual, porque para eso ya están las novelas de Corin Tellado..........

Quizás sería mejor un:

  • esperamos que leais este blog diariamente........... hmmmmm....... no encontramos ningún pero a este último punto.........así que éste va a ser el mensaje de bienvenida.

Seguidores

Datos personales