miércoles, 29 de abril de 2009

A HISTORIA DE XULIA II ( QUÍMICA )

Azul, dependendo do espesor que teña o volúmen de auga, vémola azul, pero é incolora, transparente, azuis son os ollos de Xulia, e transparente é ela, sempre lle gustou pensar que se ela fose un composto químico ela sería a auga, o disolvente universal, imprescindible para a vida.

Así como a auga, a Xulia podémola encontrar en varios estados, según a temperatura do ambiente: sólida e xélida ante as situacións máis controvertidas e difíciles, capaz de deixar xelado a calquera que intente pasarlle por riba, sempre foi capaz de quitar o seu carácter con calquer persoa que non fose Roi, nunca consigueu chegar a ese estado con él, como moito conseguiu evaporarse e mezclarse co aire, ser invisible coma a auga en estado gaseoso, adaparse ó espacio do recipiente que a contiña, así de moldeable se comportaba con él, adaptandose a él..........pero o estado no que normalmente se encontraba ela era en estado líquido, escurridiza, capaz de apagar calquer lume, pero que cando alcanza determinada temperatura podía queimar, lixeira, tanxible pero dificil de controlar.
Roi é como o ácedo sulfúrico, cando se mezcla coa auga nun primeiro momento reacciona como un ácedo forte, de forma violenta, facendo que se desprenda calor............unha vez na auga e despois dese primeiro contacto a reacción é máis débil...............así é a súa relación, como unha reacción química que vai variando según os componetes, as condicións, o momento, as cantidades de un e do outro................a súa relación é pura química.

QUE NO SOMOS TONTOS

Por qué algunos programas de radio y televisión se piensan que somos tontos? Acaso se creen que andamos tan empanados como para no darnos cuenta de que absolutamente todo está preparado y que contratan a actores para hacer el paripé? Podría citar un montón de programas:
El diario de Patricia, bueno ahora no sé como se llama, cambió tantas veces de nombre... Ni siquiera sé si lo siguen emitiendo. A parte de que la mayoría son malísimos actores, cuentan cosas que no se cree nadie. Quién va a la tele a contar que le ha puesto los cuernos a su novia y a pedirle que lo perdone?? O es actor o es tan subnormal de pensar que le va a perdonar después de contarle a toda España el por qué no entraba por las puertas. O una madre que va para echar a su hijo de casa. De verdad necesita ir a un plató de televisión para decírselo? Qué pasa? que encima de echarlo quiere dejarlo en ridículo no? Venga por favor!
Otro caso: Mujeres y Hombres y Viceversa. Qué casualidad que todos sean guapos y estén buenísimos todos, tanto chicas como chicos. Y aparentemente ninguno tiene problemas para relacionarse. De verdad pretenden que nos creamos que van al programa porque tienen dificultades para encontrar pareja? Además que casualidad que siempre hay lío. Que si te vi liándote con uno, que si ésta va hablando mal de ti, que si a éste le gusta la otra que no es la que le toca,… Oye, y siempre se destapa el rollo justo cuando se está grabando el programa, que no pueden discutirlo antes o después, claro.
Ahora le toca a la radio, concretamente a Andá Ya y a las pruebas de novios. Alguien no ha oído hablar de las famositas pruebas de novios? Pues deben hacérselas justo al 1% que no tienen ni idea de que existen, porque siempre caen. Por si alguien no sabe de que se trata lo explico brevemente: tu novia encarga a una tía que llame a su novio y que le proponga enrollarse con ella para ver si cae. O la tía no sabe como cortar con su novio, o es tonta perdida. Además que la que intenta ligárselo siempre se describe como cachondísima y desinhibidísima, a ver, si eso fuera real, no le haría falta llamarte por teléfono. Además si no te conoce cómo consiguió tu móvil? Se lo pidió a un amigo vale. Y un amigo tuyo va una tía que está buenísima y le pide tu teléfono y el no te cuenta nada. Ya sabemos lo contenidos que suelen ser los chicos ante cualquier cosa con una tía buena…
Vamos, que no estoy descubriendo nada que no supierais ya. Pero es que hoy por la mañana escuché una de estas “maravillosas pruebas”, en la que después de 16 años de matrimonio gracias a ella se van a ir a la mierda porque resulta que él le tenía echado el ojo a una morena del supermercado. Hay que ser tontos…. O ACTORES!!!!!

B.

lunes, 27 de abril de 2009

Escrito en la estrellas

Desde hace mucho tiempo estoy en total desacuerdo con aquellas personas que creen que el destino le viene impuesto desde el más allá, desde el más allá de la estupidez, digo yo. Porqué si es verdad que no se puede hacer nada por cambiar tu destino porqué narices nos empeñamos en intentar ser felices, acaso somos todos unos gilipollas integrales que no queremos aceptar nuestro destino? si total, si el más allá dice que vas a ser un puto pringado toda tu vida, no te esfuerces... Y porqué sufrimos entonces, cuando las cosas nos salen al revés de cómo las hemos planeado, no es culpa nuestra es la maldita estrella que tiene escrito nuestro destino. Si esto es cierto, efectivamante somos unos imbéciles porqué no tendríamos qué sufrir nunca por nada, ni intentar nunca cambiar, solo dejar que nuestro destino se cumpla. Buena idea, así no tendríamos porqué pensar, no tendríamos que esforzarnos por conseguir nada, tendremos lo que nuestro destino quiera que tengamos...

Pero yo sigo diciendo que las estrellas quedan muy lejos de dónde yo estoy y a mi lo que ponga en mi destino me da igual, no me gusta recibir órdenes, yo creo en qué las personas tenemos la capacidad de cambiar nuestro destino, y que en realidad el destino lo vamos escribiendo nosotros mismos y no las estrellas ni el más allá ni nada que se le parezca.

Ahora yo solo quiero encontrar dónde está escrito mi destino y conseguir el boli para poder rediseñarlo, pero............ Puedo cambiar mi final?

Y.

martes, 21 de abril de 2009

NON TODO É AMOR

Teño que recoñecer que sempre fun unha romántica de pés a cabeza, máis ben de pés, porque se tivese un pouco de cabeza………….. en fin, o tema é o seguinte: están disminuindo o número de divorcios estes últimos meses e todos pensaredes: que ben!!! está triunfando o amor, todo é de cor rosa, as flores florecen máis que nunca, soa música por todos lados…………..; pois non!!!! O que está a ocurrir é que a crise afecta ós divorcios, non hai cartos nin para poder deixar á persoa que che está consumindo á paciencia, sí ledes ben, según as últimas enquisas feitas a parellas en crise vese que se están a divorciar menos porque apenas hai cartos para vivir xuntos e compartir gastos, como para botarse ó mundo un só, a velas vir, e claro as respostas eran:
“ non nos separamos porque a economía non nos da para poder facelo, senon xa non estábamos xuntos……….” E sobre todo as enquisas poñían de manifiesto que os barrios de maior nivel adquisitivo é donde máis divorcios se producen……..qué significará eso: que a menos cartos máis amor? Deixademe que discrepe….

Dende logo, eu despois desto puxenme a pensar e cheguei á unha conclusión atrevida: que a igrexa está detrás desta crise, sí, por qué non? Igual con tanto divorcio estaban a perder adeptos porque xa non se estaba a manter eso de “ xuntos ata que a morte os separe” senon que se está a levar máis o de “ xuntos ata que a hipoteca se pague” e claro, eso é menos romántico e ademáis xa non se mantiña en pé o de: “ o que Deus uniu que non o separe o home” porque visto o visto nin Deus mesmo os vai dar separado, ¿e se o clero provocou esta situación dende que se puxo en funcionamento o divorcio express, e quixo rematar coa situación en detridencia do fomento dunha convivencia tormentosa e por obriga entre dúas persoas que non se aguantan, e que non se queren ver nin en pintura, porque non poden pagar o nicho que compraron cando ainda sentían bolboretas no estómago, porque o seu sí que iba a durar toda a vida, pero un día esas bolboretas tornaron vermes e pudríuse a historía!!

Esto sí que é romanticismo e non o de antes, seguro que algúns ata se volven a namorar, porque o roce fai o cariño………e dous sueldos a final de mes dan pa pagar máis facturas!!!

R.

viernes, 17 de abril de 2009

Mundo loco

El primer día, después de muchos, ya que yo antes era una chica ocupada y no podía estar viendo la tele........, que veo el programa de AR, y claro, ya sabemos que ese programa no es muy didáctico sobretodo desde que colaboran personajes como la " Arriba La Esteban" y la cuñada de Rocío Jurado, que se ha hecho la cirugía para parecerse a su cuñada, o no?

Pero lo que no logro entender es lo que hoy han visto mis preciosos ojos ( dicho sea de paso ). La Ana Rosa ha entrevistado a un niño de 9 años que es................TORERO, venga ya, no me jodas que yo a su edad un día quería ser bombero, y al otro astronauta.... o peluquera o enfermera, por cierto, esta idea fue la que más me duró y al final... bueno este es otro tema. Y a mis padres no se les ocurría mandarme al espacio para que fuera aprendiendo la profesion. El caso es que con 9 años, cómo sabe que quiere ser torero? por favor, es que no tiene padres la criatura? pués sí, sí que tiene y eso es lo peor porque sus padres están megahiperorgullosos de que el niño sea torero y que entrene no se cuantas horas al día para conseguirlo, eso sí si suspende lo castigan y no entrena, el programa de AR es en directo, no? y por la mañana y el colegio es... no le veo solidez al castigo, de todas formas ya me imagino el castigo, como no has sido bueno hoy no puedes matar toros... entonces ese día el niño con la frustración decide que puede matar cualquier otro animalito... Yo no quiero decir nada, bueno sí voy a decir, no me parece sano que un niño de 9 años se le esté entrenando para matar toros, si quiere ser torero..... en fin,.... pero por lo menos que tenga la edad suficiente como para saber en que se está metiendo.

Pues eso, mundo loco y que no vuelvo a ver la tele por la mañanas que me pongo mala!!!
Y.

miércoles, 15 de abril de 2009

POR QUÉ A MI?

Nunca os habéis preguntado… Por qué a mi? Por qué me tiene que estar pasando esto a mi? Siempre pensamos que si nosotros no somos malos, no nos tienen que pasar cosas malas, no nos lo merecemos. Qué pensamiento más infantil… Pero durante algún tiempo funciona. Hasta que chocas de frente con la realidad… Y te das cuenta que da igual lo que hagas o que no, que no eres mejor que nadie ni más especial, y que estás ahí, en el mundo, y por lo tanto te puede tocar a ti, por qué no? Da igual que sientas que es injustísimo. La vida no entiende de justicia, así que nunca esperes nada por justicia, porque no existe.
Llegado a este punto, me pregunto: la suerte se busca o se encuentra? Supongo que tienen más posibilidades de tener fortuna en la vida aquellos que se mueven por buscarla, pero influye el factor suerte? Supongo que cualquiera que considere que no tiene suerte en su vida y se ponga a contar su historia, se va a encontrar con alguien más desafortunado todavía. Pero está claro que a cada uno le afecta lo suyo, y no consuela pensar que otros están peor. Y no me parece que esta forma de actuar y de pensar sea egoísta. Lo siento mucho por la gente más desgraciada que yo, y ojalá no me pasé nunca lo que a ellos, pero no ayuda a sentirse mejor. Volvemos al inicio… por qué a mi? No hace falta que sea una gran cosa la que te hace sentirte desafortunada, más bien es la suma de pequeñas cosas la que te crea esa sensación… cuando no hay muchas cosas positivas a tu alrededor… cuando encuentras pocos motivos que te hagan sonreír… cuando ves que los intentos por mejorar no te aportan nada… cuando realmente sientes que eres la persona con menos suerte del mundo…
Esto te hace verlo todo negro y que creas que el universo se alía para hacerte la vida imposible precisamente a ti. Por eso no me extraña nada que a veces nos desesperemos con las tonterías más ínfimas. Te hace preguntarte mil veces al día por qué a mi? Cosas como tener que aparcar en lo alto de una cuesta allá en el quinto pino a primera hora de la mañana justo antes de entrar a trabajar… joba, no es suficiente mi mierda de vida que no puedo encontrar un puto sitio cerca. Recuerdo una vez que una amiga me contó que se puso a llorar un día porque no encontró sitio en la acera donde aparcaba siempre y tuvo que ir a aparcar al súper de la acera de enfrente, pues claro que sí, hay días en los que eso es una tragedia, porque lo ves todo negro y solo necesitas un sitio donde aparcar para pensar que no todo te va a salir mal… y no lo hay…. NO LO HAY!!!!! PERO POR QUÉ??? POR QUÉ ME PASA TODO A MI??? Y es así… cuando el universo se empeña en fastidiarte lo consigue. Si no fuera suficiente no encontrar sitio para aparcar una vez…. Después te vas a casa a comer, por supuesto después de haber subido la maravillosa cuesta que el destino ha querido poner en tu camino, y qué pasa? Pues que tampoco tienes sitio para aparcar!!!!! Dios!! Esto ya es algo personal en contra de ti. Aparcas en la parada del autobús, no sin cierto mosqueo, y… y… y… por si no fuera suficiente le das un golpe a la rueda contra la acera. Pero no un golpe cualquiera, un golpe acorde con las circunstancias del día. Vamos, que si fuera un tío, me pasaría 10 minutos mirando para la llanta, tapacubos en mi caso, y llorando por dentro. Pero como soy chica piensas: ahí, muy bien, qué menos!! Ya estás cabreada con el mundo. No te hace falta nada más para pensar que descaradamente van a por ti, por eso no era necesario que al volver a trabajar por la tarde hacerte aparcar en el mismo sitio, ahí justo, en lo alto de la cuesta. NO ERA NECESARIO!!!!!! POR FAVOR!!!!! Eso ya es reírse de ti!!!! POR QUÉ A MI?????
Esto son tonterías, nadie tiene más o menos suerte o se siente más o menos desgraciado por encontrar donde aparcar. Sólo digo que cuando no estás pasando por tus mejores momentos personales, este tipo de cosas tan banales hacen que se te caiga el mundo encima, y que concluyas que ni en eso vas a tener suerte en la vida.

B.

martes, 14 de abril de 2009

A HISTORIA DE XULIA I

A luz a cegaba, non podía deixar de fruncir o ceño por mor da intensa luz que entraba polos ocos da persiana, debían de ser como moi tarde as 10 da mañá dun luns de primaveira, un luns calquera de calquera primaveira, e alí estaba ela rodeada polo brazo do mesmo extrano de sempre............

Ringggggg, ringggggg!!! soa o despertador, pero xulia xa se adiantou e non a pillou por sorpresa, que gusto lle daba ser máis rápida que él, eso converterase nun reto para ela, non quería ser despertada polo son ferinte do trasto que tiña por despertador. Despertador O - Xulia 1 !!!

Pola contra Roi incomodouse e deuse a volta, liberou á súa presa do abrazo eterno, e suplicoulle que ditevese á insoportable melodía que lle estaba a romper os sesos, Xulia como sempre levantouse a apagalo despertador, que dende hai meses dormía no fondo do armario, porque ela non soportaba o seu "tic, tac" enriba da mesilla de noite, era un "tic, tac" martilleante que a irritaba ata o punto de ter que firmar un pacto de non agresión con él: ela deixaría que él seguise encendido cumprindo co cometido da vida de calquer despertador e él deixaría a ela soñar en paz.

A Roi esa cuestión lle daba igual, nunca entendeu que a Xulia lle molestase ese "tic-tac" que él apenas chegaba a escoitar, estaba sempre tan absorto cos seus comics, cos seus xogos de rol, cos seus debuxos manga......... que non se decataba do que a ela lle molestaba, nunca soubo comprender que os pequenos detalles eran os que a irritaban a ela, él nunca chegou a entendela, ela era tan especial....................

Ela sempre se erguia moi rápido, Xulia odiaba a calma de Roi, e Roi agobiabase co ritmo de Xulia, un tira e afloxa sen solución, ningún cedía, enfadabanse, era o pan de cada día, era insoportable.....anos de pelexas polo mesmo, por nada, e o problema non era un en concreto, era todo, non se poñían deacordo nin para elexir donde comer, nin donde ficar a dormir...Xulia deixou de discutir, deixouse levar.........

Licenciada en químicas, e facendo un master a uns 60 km da súa cidade natal ós seus 26 anos de idade vivía dependendo das becas que lle daban e dos traballos que facía en verán de camareira nun restaurante do seu pobo. Sempre señou con ser científica e traballar nun laboratorio, pero dende hai un par de anos deixou os seus soños a un lado e empregou a súa enerxía en loitar por un posto de traballo de profesora de instituto, ela pensaba que era o máis cerca que podería estar dun laboratorío, ainda que fose para aguantar a adolescentes ós que a química lles dese tan igual como calquer outra materia que non fose o botellón, enfadabase con só pensalo, pero había que vivir de algo e esas oposicións un túnel cunha posible saída.

Roi pola contra nunca entendeu esa pasión pola ciencia, e esa afición de Xulia por comparalo todo coas reaccións químicas, de comparar a xente con elementos químicos e á sociedade con mezclas de laboratorío; él ós seus 28 anos comezara 2 carreiras diferentes e non rematara ningunha, eso sí, de Empresariais quedabanlle 7 asignaturas, pero ganas de estudiar nunca tiña ningunhas, o seu lema era: " non preciso traballar, mentras poida vivir dos meus pais........." e eso era certo, os pais de Roi non eran pobres precisamente, tiñan 3 xoierias e vivían desafogadamente, él era fillo único............ Xulia sempre se sentíu fora de lugar coa familia do seu mozo, demasiado estirados e diplomáticos para a súa forma de vela vida, pero ainda así lles tiña cariño, eran boa xente, ainda que fosen de mundos diferentes, de extractos sociais xerarquizados, sempre habería unha barreira entre as súas familias.

Levaban xuntos algo máis de 7 anos, ela xa non sabía por qué, e él non se o plantexaba; Xulia decía que estaban nun estado de equilibrio.

(Continuará...........................)

R.

Machismo femenino

No es una utopía, ni se trata de un manifiesto feminista, ni mucho menos. Se trata de aquellas mujeres que son las culpables de que esta sociedad no consiga llegar a una verdadera igualdad entre sexos. Mujeres que con su pensamiento y actitudes inclinan la balanza de la libertad hacia los genes xy, son autodestructivas, van en contra de las demás mujeres como si fueran ave de carroña, no entienden que una mujer sea capaz de vivir una vida propia sin condicionarla a las necesidades que pudiesen tener los hombres.

Para algunas es impensable que un padre se quede en casa cuidando de los hijos o de un familiar enfermo, es la mujer la que tiene que dejar su carrera profesional de lado, sus amistades, sus aficiones,.. para poder cuidar o hacerse cargo de la familia, es que ni siquiera se lo han planteado, lo asumen como si fuera algo escrito en las estrellas. Y porqué no valorar la mejor opción y tener en cuenta las preferencias de cada miembro de la pareja, porque somos mujeres, es cierto, pero no por eso todas tenemos vocación servicial. Me parece una injusticia que te toque desarrollar unas funciones en esta sociedad simplemente porque hayas nacido hombre o mujer. Si eres mujer cuidas de tu familia en casa, si eres hombre mantienes a tu familia. Y hablo de fomentar responsabilidades compartidas, seas hombre o mujer, que esto no importe.

Y hoy por hoy esto no es posible, porque el machismo femenino nos lo impide. Ellos siguen cómodos en su pedestal y todo gracias a esta fauna que crítica, machaca y destruye a todas aquellas que no pensamos de esta manera, que queremos ser algo más que madre de..., esposa de... o hija de... No se trata de renunciar a todo esto sino simplemente ser una persona individual y única con capacidad para decidir el rumbo de nuestra vida. Es tan difícil de entender? Porque parece que eres un bicho raro si no entiendes que tienes que cuidar de tu casa y de tu marido.

Si una mujer decide ser la madre y esposa perfecta, que sea porqué ella lo ha escogido libremente y si otra decide lo contrario que nadie la juzgue ni la crtique, me gustaría que llegara el día en que ambas situaciones se vieran tan normales que nunca más se tuviera que escribir sobre las diferencias, sería bonito, solo así se conseguirá la tal ansiada igualdad.

Y por último y no menos importante, qué pasa con aquellas que su decisión empieza por no querer ni siquiera tener un marido, pues olé, por ellas, porqué para mi no es obligación ninguna tener una pareja, no es obligación ninguna casarse... pienso que hay que estar en paz con uno mismo y cada uno está en paz como le da la gana, o no?

Fuera el machismo femenino!!!!!!!!

Y.

jueves, 9 de abril de 2009

HISTORIETA



Estamos no 2009, verdade?, a veces cóstame creelo, anos e anos estudiando, lendo, informandonos, mamando do legado que nos deixan as que o tiveron máis difícil para conseguir un traballo, as que tiveron crios ó mesmo tempo que coidaban da casa, do home, do seu traballo e ó final, un día encontraste con situacións que che fan sentir que involucionamos..................

R.

martes, 7 de abril de 2009

POR QUEJARSE

Está claro que el problema tiene que estar en mi, si no, no me lo explico. Debe ser que soy una inconformista total, o como dice mi madre, una protestona empedernida… Pero no puede ser que siempre le encuentre peros a todo, que siempre dé con algo de lo que poder quejarme y no conseguir estar agusto con nada.
Vale, porque si te están tratando mal, lógico que no estés conforme, que te amargues, que te desesperes, que pienses que mereces algo más… Normal que no pares de quejarte hasta que logras que la situación cambie. Pero una vez que lo logras…. ahora por qué protestas? Ya no te gritan, ya no te exigen que des el mil por cien, que lo sepas todo, que tengas telepatía, que seas adivina, que hagas lo que se te pide y lo que no se te pide, … Conseguiste librarte de eso… QUÉ PROBLEMA TIENES AHORA????

1. Estar sola la mayor parte del tiempo. Esto seguramente para alguien puede ser positivo, pero para alguien de naturaleza quejica no. Es muy muy muuuuuuuuuy aburrido. A parte de que es imposible no rayarte con tus cosas. No consigues distraerte, porque vale, tienes que trabajar, pero a no ser que sea algo urgente, estás sola, puedes dispersarte todo lo que quieras, y que haces? Darle vueltas y vueltas a lo mismo. Esto te hace estar de malas casi constantemente.
2. Tu jefe más inmediato te saca de quicio. Mala suerte oye, ir a dar con una persona que tiene una visión totalmente contraria a la tuya en absolutamente todas las cosas que hay que tratar en común. Y qué culpa tiene de no entender nunca lo que le intentas explicar? Bueno a lo mejor contribuye, que ni siquiera te escuche la explicación, y esté inmerso en su pensamiento, que le hace preguntarte exactamente lo mismo varias veces seguidas. Tú le contestas exactamente lo mismo todas las veces, por que no hay otra contestación posible, hasta que sientes que necesitas cambiar tu respuesta si no quieres llegar al día siguiente, él con la misma pregunta y tú con la misma respuesta. Esto desespera un poquito. A veces te dan ganas de gritar BASTAAAAAAAAA, otras te dan ganas de zarandearlo y decirle: reacciona por dios, no eres un robot!!!
3. Nadie es consciente de en qué consiste tu trabajo. Tu trabajo se resume en buscar en el ordenador cualquier cosa que te manden. Pero claro, que no tienes mérito ninguno, porque el ordenador que tienes es SUPER-MEGA-MÁGICO y te da toda la información con sólo formularle la pregunta. Tú antes no has tenido que meterle toda esa información, eso ya lo hace el ordenador solito. A veces me pregunto para qué estudié cinco años… si cualquiera puede hacer este trabajo! Cualquier idiota piensa que vale para hacer este trabajo… diría yo.

Pero sigo diciendo, que el problema está en mi, siempre me quedo con lo negativo en vez de centrarme en lo positivo. Porque todo el mundo supongo que encontrará pros y contras, la diferencia está en que unos se fijan en los pros y otros en los contras… Así que, intentaré concentrarme para lograr un cambio de visión, y dejar de quejarme, que hasta yo misma me canso de escucharme.

B.

lunes, 6 de abril de 2009

MORTE EN VIDA, pequeno análise dunha pandemia social

Sempre me impresionou escoitar que alguén mataba a alguén por amor...............por amor?

Gustaríame non xeneralizar, pero neste caso, a maioría dos casos é así, o home que tanto quería á ¿súa muller? matouna porque ela douse de conta que xa non quería estar con él........tiñalle medo!!
(Non olvidemos que o maltrato non ten xénero, e disculpade que empregue o feminino, pero é o máis frecuente)

O medo é irracional, apoderase dela nunha situacón que lle causa unha certa ansiedade, un desasosiego...............e eu penso, cómo se pode chegar ó limite de vivir con medo de alguén que algún día foi o mellor que lle pasou na vida? que foi alguén co que decidiu compartir, non un café, senón os cafés de toda a súa vida, non unha noite tola, senón tódalas noites da súa vida, as máis ledas e tamén as máis tristes.................cómo pode ese alguén que a facía sorrir con só pensar en él, en convertirse na imaxe que agora lle produce un vacio enorme dentro dela? alguén no que non quere nin pensar porque se lle pon a pel de galiña, e empeza a tiritar co medo con só pensar que ó mellor hoxe non lle vai tocar a pel pa acariciarlla como o fsolía facer, senón para golpeala........................uns golpes que xa non lle doen, porque xa perdeu a sensibilidade...........só nota como un cachiño da súa integridade como persoa cae ó chan, pero que xa non ten forza para recollelo, porque xa non pensa en si algún día o vai poder pegar cos outros cachiños, porque xa non cree no mañá, só pensa en se hoxe vai ser o día en que ese desgraciado a vai deixar no sitio............e no fondo pensa que esa é a única saida para o que lle está pasando!, pero ela ainda sinte que é dependente, que alenta por el, pero que ese "amor" a está matando.........

Penso que todo comeza como un xogo de terror, donde cuchillos voan pero ela non os ve........empeza con un xogo de palabras donde un persoaxe colérico nese tétrico e perigoso xogo comeza a martilleala na nuca..............comeza o terrorismo psicólóxico ........ comezan as reaccións desmesuradas, desproporcionadas, que fan que a súa parella non se atreba nin a plantexarlle según qué cuestións, comezan os silencións para contestarlle a según que outras cuestións, comezan as insinuacións, os insultos camuflados, comezan pouco a pouco as discusións que se suben de tono, as descalificacións, os golpes á porta, á mesa, un puñetazo perdido que remata na parede e os nudillos sangrando...................comeza o medo, comeza o silencio dela..............empeza a perderse, a desestructurarselle a vida á ela, a él................os dous..............ela quere deixalo, él non quere e ó principio suplicalle e lle ofrece cambiar..............ese cambio nunca chega, ela quere deixalo.............él non o acepta e para eso quere darlle lástima a ela, e ela que pensa que o quere, que todo se pode arranxar, asique fica ahí, esperando que todo sexa de cor de rosa de novo, pero todo vai a peor.............ela de novo o quere deixar, e él como ve que a estratexia da lástima non funciona no xogo, proba a carta do odio....... ¡se non me queres, nin che dou lástima, odiame, e para eso vouche insultar, amenazar, pegar.....................se ainda así, te vas e non consigo que me odies..............vasme ter medo!!!, ésta é a súa última baza.................e é a que máis funciona, e él precisa calquer sentimento por parte dela menos a indifernecia, eso non , él non o soportaría, a súa vida sen ela non ten sentido, asique chegalle con alimentarse do seu medo................e así, ata que un día o xogo remata...............cómo remata?..............

Por desgracia, todos os días vemos como non todos os finais son felices...............

R.

Ojeando la prensa

No hay nada más gratificante que después de comer tener tiempo para leer el periódico saboreando un buen café, dicen que en la luna sirven los mejores...... Empiezas leyendo "ZP prepara una remodelación de su Gobierno", cesa y nombra nuevos ministros qué para algo la Constitución le atribuye esa funcíon. Y digo yo, dónde está la noticia? Porque que yo sepa el orden de los factores no altera el producto,no? Bufffffff... que aburrido mejor cambio de noticia.

Seguimos leyendo, Feijoo insta a la Xunta a que deje de hacer adjudicaciones hasta el traspaso de poderes, bla, bla, bla, Claro cómo ellos se portaron tan bien cuando eran gobierno en funciones, en fin... Alá!! noticia curiosa: " jóvenes gallegos se endeudan para tunear sus coches" qué inteligentes... Apartado de internacional " Barack obama llama amigo a ZP ", ya podemos vivir tranquilos sabiendo que EEUU no nos va a bombardear, somos sus amiguitos. Economía, sigue la crisis... esto ya lo sabíamos, creo que los periodistas no saben que significa el término NOTICIA.

Noticia de Sociedad, un guardaespaldas de Gisele Bundchen se lía a tiros con dos fotógrafos, alguién por fin se atrevió a hacer lo que pensábamos muchos. Mientras apuro lo últimos momentos de mi café lunático, llego a las páginas de Deportes, aquí me pongo al día de los resultados de futbol, de primera división, de segunda, de tercera, de la liga regional, de cadetes, de infantil, de la liga del barrio,... Cuántos partidos de futbol se pueden jugar en un fin de semana? También me entero de que Alonso ha vuelto a quedar fuera de los puntos en F1, No me acuerdo si esta vez es por culpa del coche o por culpa de su equipo......... Esta noticia me gusta más, Rafa Muñoz bate el record mundial de 50m mariposa, bien chaval!!

Última página....... La TV; " Granjero busca esposa " cuenta con 6 nuevos candidatos, segunda temporada... iujuuuuuuuuuuuuuu!
Para finalizar, la contraportada, La Semana Santa, es cierto, los locos de las procesiones......
Y.

jueves, 2 de abril de 2009

O CAMIÑO DA LIBERDADE

A libertade non é un idea política, nin un movemento social, nin un pensamento filosófico....
A libertade é algo inevitable..............

Todos nos criamos nun mundo de medo, un mundo no que dende pequenos nos fixeron pasar sixilosamente ó lado da libertade, en silencio, pisando con tanto coidado ó seu lado para non espertala.............porque a libertade impón respeto e ten un coste........... que é facerse responsable das túas eleccións.
Sempre é máis sinxelo recurrir a ese neno que nunca morrerá dentro de nós, ese meniño que cando nos sentimos rodeados, amenazados, facemolo aflorar, e maniféstase mediante o recurso de recurrir á que alguén che solucione o percal, sí, como cando tiñamos 10 anos e "mami" o sulucionaba todo, unha heroína que nos salvaba de todas esas situacións que nos sobrepasaban, cando tiñamos medo, cando non nos decidiamos polo xelado de chocolate ou polo de fresa, cando rompias o pantalón polo xeonllo e xa aparecia ela e cho cambiaba, cando chocabas coa mesa do centro do salón e viña a túa avoa e decía "a culpa é de quen puxo a mesa no medio", cando a única verdade é que foches torpe e non te fixaches na dichosa mesa, a conclusión é que dende pequenos ensinaronnos (ainda que non fose a mala fé) a evadir a responsabilidade a botarlle a culpa ás cousas, ós demáis, a calquera......... con tal de non facernos responsables da nosa vida, e así, amigos meus, van a vivir por vos........
Eu insisto na imposibilidade da falta de libertade......porque ata nun callejón sen salida podes sair por donde entraches, porque sempre vai haber algo que poidas elexir, porque nunca ninguén vai poder entrar na túa cabeciña, ese territorio virxe para a mirada e para os oidos dos demáis, porque ainda na situación máis dolorosa, máis triste, máis desconcertante, máis delicada, máis dura, vai haber algo que poidas elexir, ainda que sexa o feito de elexir non facer nada para cambiar a situación, pero será a túa elección, e para min poder elexir é fundamental para sentirme libre...........
É importante que pensemos, que o que podemos elexir pa ser libres ten que estar dentro das nosas posibilidades, por exemplo, eu non podo elexir non estar enfermo, pero sí qué facer coa miña enfermedad: tratala, non tratala......., e un enfermo terminal non pode elexir non morrer, pero sí pode elexir con que filosofia afrontar o que lle está pasando, eu non podo elexir que sexan as 8 da tarde se son as 9, e chego tarde, pero ainda así poderei elexir se chamarte para avisarte ou non, e sempre que poida elexir algo nesta vida, ainda que sexa a cousa máis pequeniña do mundo estarei empapandome de libertade.
¿podese elexir non elexir? creo que non fai falla a resposta..................

A libertade é o único que nos fai ser responsables, o que che deixa ser tí mesmo, o que che fai sentir vivo...............pero non é liviana, a veces pesa..............

R.

CEGUERA

¿Ojos que no ven… corazón que no siente? En la práctica es así… pero qué triste no? Puede que con pequeñas cosas sea mejor hacer la vista gorda y mejor no saber, para qué sufrir innecesariamente? Pero ignorar aspectos de tu vida que te influyen directamente, y que de conocerlos harían que tu vida, tus sentimientos, tus condiciones, etc. cambiaran radicalmente… me parece patético. Serás feliz, pero cuánto te va a durar? Tarde o temprano, de una manera o de otra, todo tu mundo se va a desquebrajar. Me parece injusto ocultar con la excusa de no provocar sufrimiento, es egoísta, porque no damos la oportunidad para tener la libertad de elegir. En cierta manera, estamos obligando a vivir una vida que de conocerla no la querríamos para nosotros mismos, imponiendo una vida de mentira… Sinceramente prefiero sufrir por saber la verdad, que “ser feliz” viviendo una mentira.

Aunque también soy de la opinión de que la mayoría de las veces quienes nos tapamos los ojos para no ver somos nosotros mismos. Esto es lo realmente patético. Tan cobardes somos cómo para no poder afrontar la realidad? Por qué nos da miedo saber? Si por mucho que no queramos está sucediendo igual… Verdaderamente es lo que creemos que merecemos? Sinceramente no lo creo. Todo el mundo debe tener la oportunidad de elegir y no hay nada ni nadie en el mundo con el derecho a robársela.

Sin embargo y a pesar de todo lo escrito antes, quiero dejar en el aire la siguiente reflexión: quiénes somos nosotros para juzgar a nadie?

B.

miércoles, 1 de abril de 2009

CELOS

Qué tema máis complexo esto dos celos..........non sei ben cómo abordalo, é tan delicado.........

Non quero plantexar a pregunta de se son bos ou son malos? porque é evidente que todo en exceso ou en deficit acentuado non pode ser bo!!! O único que serve neste caso dos celos é o que un sinte, o que che pasa polo corpo, ou pola garganta ¿quén non tivo a sensación de que se lle atragantou alguén?.........

Hai xente que lle encanta que a súa parella sexa celosa e así sentirse coa sensación de que é máis querida, máis valorada, máis segura de que ese lazo misterioso e invisible que os une é irrompible........eu particularmente creo que o que se consigue é preparar unha soga con ese lazo.........

Hai xente que só vive pensando en posibles infidelidades por parte da súa parella e ve todo como unha amenaza para a súa relación, "que si le miraste una pierna"," que si no le mires el culo", "que sin mí no vas", " no quiero que vayas con tús amigos", " no te dejo ni ir a cagar a tí solo, por si acaso....".............. esto supón un gasto enerxético tan grande e un agotamento mental tal................que sumado ó feito de estar enamorado!!! consúmeste!! á larga ves ese lazo que deixa de ser tan misterioso e invisible e cólgaste con el!...........

E por último e non por eso menos complicado nin importante.................os EX!! Son o terceiro en discordia, sempre están ahí e estarán ahí, ainda que non queiras, ainda que trates de ignorar q existiron, ainda que trates de non saber quenes son, ainda que trates de non quitar o tema.............pero ten que surxir nalgún momento!!! non podes pretender pasar a vida ó lado da túa parella sen saber da súa existencia antes de que entrases tí nela........... pero dudas tanto en preguntar, non sabes se queres saber, non sabes se o que queres saber é o que queres escoitar, non sabes se o que queres escoitar é o que imaxinabas que che ía decir........................pero é inevitable sentir rabia, furia, medo, ansia, ata un leve instinto asesino........., a irracionabilidade é así, o incompresensible é como a propia palabra indica..........!!!!

O único que che pode axudar neste caso é coller ese lazo é envolverllo ó cuello invisible desa teoría infundada de ter medo de que alguén que xa só forma parte simbólicamente da vida da túa parella, e dedicarte a ser tí mesmo, e pensar que se esa persoa está contigo é porque te quere, e pedirlle que no momento que deixe de facelo cho diga, ou que non cho diga, pero que te deixe e que se vaia..................que o mesmo che vai doer que che deixe por un exmozo, que por un postmozo!!!

E mentres pensar no único que che pode facer sentir mellor, é que cando che piten os oidos poidas pensar que se está acordando de tí a moza de algún exmozo!!!! é que ó final todos pasaremos a ese cementerios de ser exmozos de alguén, e que alguén te verá a tí como unha amenaza para a súa relación!!!en fin................mira que non teremos cousas que facer como para perder tempo amenazando outras relacións; eu voume dedicar a coidar a miña, e de vez en cando unha pequeniña dose de instinto asesino pareceme ata bo!!!
R.

Ser político

9 de la mañana y... yo apurando el boletín de ofertas porque en media hora tenía mi primera cita con los usuarios, una llamada recibida y 2 de mis compañeras y yo teníamos que asistir a la Firma Oficial del Pacto Local de Empleo! En el Salón Verde del Pazo de Raxoi, no te lo pierdas... y claro la agenda de hoy a tomar viento, que política no soy pero agenda tengo. Qué fuerte, y que sabíamos nosotros de ese pacto... pues nada pero allí nos fuimos, con lo que teníamos puesto, que la verdad si nos lo hubiesen dicho antes...

Llegamos al salón verde, ese, que de verde tenía poco porque era gris, ellos sabrán, y allí estaban todos los peces gordos de la red empresarial del concello de santiago: Concelleiro de Promoción Ecónomica, Comercio e Emprego, Sindicatos, Asociaciones de Empresarios, Representantes de la Consellería de Traballo... Todos muy bien armados con su pluma estilográfica de oro y grabada para firmar, en este momento es cuando nos planteamos, Qué pintamos aquí 3 tutoras de inserción laboral a 15 días de terminar nuestro proyecto? Enseguida lo íbamos a descubrir... Resulta que el Concelleiro aprovechó que estaban allí un montonazo de asociaciones y prensa, porque allí habian unos 200 medios de comunicación, para destacar la buena labor qué hace su departamento por la inserción laboral en tiempos de crisis y que su equipo joven y motivado, fue en este punto cuando nos dirigió una amplia sonrisa, trabajaba día sí y día también con el objetivo de que las personas tuvieran un empleo, yo que soy muy puñetera, sólo era capaz de pensar mientras el concelleiro hablaba bien de nuestro programa que dentro de 15 días me iba a echar a la calle. Entonces fue cuando el discurso siguió con: es una pena que estos programas sean temporales ( aquí es cuando nos miro en plan, palmadita en la espalda y a la calle), no sabíamos si reir o llorar.

La verdad es que se portó muy bien con nosotras porque una vez hubo acabado el acto oficial, se acerca a nosotras y nos dice: Chicas no os vayaís que estaís invitadas a un desayuno en el Hostal de los Reyes Católicos... Ostras!!!!!! Ahí es dónde se alojan los reyes de españa cuando vienen no? No dije nada porqué no quería quedar de paleta... Un Café y unos pastelitos más ricos y un zumo de naranja más fresquito....mmmmmmmm despues llegó la despedida de muestro amigo el Concelleiro, nos dijo: Qué os vaya bien! ....... Bien??? será.......c.......... Político!!!!
Y.

Seguidores

Datos personales