MORTE EN VIDA, pequeno análise dunha pandemia social

Sempre me impresionou escoitar que alguén mataba a alguén por amor...............por amor?

Gustaríame non xeneralizar, pero neste caso, a maioría dos casos é así, o home que tanto quería á ¿súa muller? matouna porque ela douse de conta que xa non quería estar con él........tiñalle medo!!
(Non olvidemos que o maltrato non ten xénero, e disculpade que empregue o feminino, pero é o máis frecuente)

O medo é irracional, apoderase dela nunha situacón que lle causa unha certa ansiedade, un desasosiego...............e eu penso, cómo se pode chegar ó limite de vivir con medo de alguén que algún día foi o mellor que lle pasou na vida? que foi alguén co que decidiu compartir, non un café, senón os cafés de toda a súa vida, non unha noite tola, senón tódalas noites da súa vida, as máis ledas e tamén as máis tristes.................cómo pode ese alguén que a facía sorrir con só pensar en él, en convertirse na imaxe que agora lle produce un vacio enorme dentro dela? alguén no que non quere nin pensar porque se lle pon a pel de galiña, e empeza a tiritar co medo con só pensar que ó mellor hoxe non lle vai tocar a pel pa acariciarlla como o fsolía facer, senón para golpeala........................uns golpes que xa non lle doen, porque xa perdeu a sensibilidade...........só nota como un cachiño da súa integridade como persoa cae ó chan, pero que xa non ten forza para recollelo, porque xa non pensa en si algún día o vai poder pegar cos outros cachiños, porque xa non cree no mañá, só pensa en se hoxe vai ser o día en que ese desgraciado a vai deixar no sitio............e no fondo pensa que esa é a única saida para o que lle está pasando!, pero ela ainda sinte que é dependente, que alenta por el, pero que ese "amor" a está matando.........

Penso que todo comeza como un xogo de terror, donde cuchillos voan pero ela non os ve........empeza con un xogo de palabras donde un persoaxe colérico nese tétrico e perigoso xogo comeza a martilleala na nuca..............comeza o terrorismo psicólóxico ........ comezan as reaccións desmesuradas, desproporcionadas, que fan que a súa parella non se atreba nin a plantexarlle según qué cuestións, comezan os silencións para contestarlle a según que outras cuestións, comezan as insinuacións, os insultos camuflados, comezan pouco a pouco as discusións que se suben de tono, as descalificacións, os golpes á porta, á mesa, un puñetazo perdido que remata na parede e os nudillos sangrando...................comeza o medo, comeza o silencio dela..............empeza a perderse, a desestructurarselle a vida á ela, a él................os dous..............ela quere deixalo, él non quere e ó principio suplicalle e lle ofrece cambiar..............ese cambio nunca chega, ela quere deixalo.............él non o acepta e para eso quere darlle lástima a ela, e ela que pensa que o quere, que todo se pode arranxar, asique fica ahí, esperando que todo sexa de cor de rosa de novo, pero todo vai a peor.............ela de novo o quere deixar, e él como ve que a estratexia da lástima non funciona no xogo, proba a carta do odio....... ¡se non me queres, nin che dou lástima, odiame, e para eso vouche insultar, amenazar, pegar.....................se ainda así, te vas e non consigo que me odies..............vasme ter medo!!!, ésta é a súa última baza.................e é a que máis funciona, e él precisa calquer sentimento por parte dela menos a indifernecia, eso non , él non o soportaría, a súa vida sen ela non ten sentido, asique chegalle con alimentarse do seu medo................e así, ata que un día o xogo remata...............cómo remata?..............

Por desgracia, todos os días vemos como non todos os finais son felices...............

R.