martes, 30 de junio de 2009

La Vida y los Colores

Para gustos colores dice el dicho popular. Y qué color escojo? ...... hay tantos. Y no siempre los que escojes te quedan bien todo depende de cómo los combines.

No sé si os pasa a vosotras/os, pero cuando me he decidido por un color al momento aparece uno más bonito. Qué pasa,.... está esperando escondido para aparecer cuando ya me he decidido?

Consecuencia: Ya no me gusta mi color.
Inconformista, ambición, inseguridad...??? El debate está abierto!!!

lunes, 8 de junio de 2009

Expectación


Hay momentos en los que no tienes más remedio que aceptar la situación tal y como viene, no es que te conformes ni tampoco que vayas a renunciar a actuar, es simplemente que ha llegado el momento de la expectativa, de la sorpresa y por supuesto de la paciencia. Por mucho que trates de tomar las riendas de toda tu vida es imposible controlar cuando van a llegar tus sueños o metas, te dedicas a buscarlos y actuar en consecuencia pero el tiempo no lo dominas, se escapa de nuestras manos y es caprichoso, solo cuando a él le apetece concede el espacio para que ocurra lo que tanto ansías y quizá tampoco le importa si en ese momento estás o no preparado para recibirlo.

Por tanto, vivir significa ................. Expectación!!!
Y.

jueves, 28 de mayo de 2009

CALAR OU NON CALAR, ESA É A CUESTIÓN

Sí, non sempre ten un cousas que dicir, quizáis é unha boa opción estar calado se ves que non tes nada bo que soltar pola boquiña, uns intentamos conternos máis e outros botan por fora sempre!!
Nunca fun precisamente unha rapaza calada, posto que os meus castigos no coelxo dende pequecha sempre foron por estar a falar, que se lle vai facer, 1 hora seguida calada é moi duro ata para alguén coma mín, que presume de intertar autocontrolarse!!
Hoxe esto vai a modo de confesión, de abrir un pouco a portiña detrás da que me escondo, para que quen me lea saiba, qué é o que ocorre por dentro da miña cabeciña ás veces, últimamente non estaba nada iluminada por dona imaxinación e non sabía que podía escribir, por eso decidín non publicar nada, hoxe confeso que tampouco tiña nada que contar, pero sen embargo invadíame un sentimento de culpabilidade,que me dicía que estaba a ser pouco comprometida cunha proposta que ademáis saiu de mín, este blog, e non pode ser, cando emprezo algo gústame rematalo,ainda que debo confesar que non sempre o consigo.
O que sí que debo confesar e que me encanta ler o que escreben os demáis,entre eles admiro a manuel, él sempre ten un as gardado na manga, é increible a súa imaxinación, a súa creatividade e o seu sentido da inventiva e do humor, a envexa neste caso é da boa, espero que nunca deixe de escribir, porque a pouca xente se vos da ben, e dende logo sempre consegue amenizar o ratiño do día no que me paro a ler o que escrebe!!
A veces peco de botar a lengua a pacer,e confeso que me senta fatal o resultado, quizáis por eso non o fago a miúdo, seguro que máis de unha me entende, e a pesar de que unha das miñas amigas lunáticas dí que ela co paso dos anos cada vez cala máis e consinte máis porque non merece a pena discutir, eu non sei para que lado da balanza me inclino máis, e a pesar de que nunca fun de decir todo o que penso,tampouco son capaz de deixar un tema a medias cando sei que teño a razón, ahí si que non me calo!

Creo q é mellor que remate,xa está ben de confesións!!!

R.

jueves, 14 de mayo de 2009

ODIO...

Odio que vengan, me pregunten algo, me hagan buscarlo y no esperen a que yo les de la respuesta. Si no quieres saberlo no preguntes y no me molestes. Y si quieres saberlo esperas a que lo encuentre, dame un minuto por lo menos.
Odio que me pidan mi opinión para que cuando te la de, hagas justo lo contrario de lo que yo acabo de decir. Para eso no me digas nada y haz lo que tenías pensado. O si lo que querías era que te confirmara lo que ya pensabas me avisas antes y nos dejamos de tonterías.
Odio repetir la misma cosa mil veces. Si es que no me entiendes o no me explico bien no me importa repetírtelo las veces que quieras, pero si es porque cuando te hablo no me haces ni puñetero caso, después no vengas preguntando otra vez lo mismo, porque me mosqueo.
Odio que me interrumpas cuando estoy teniendo una conversación telefónica con alguien. Es cierto, te interesa lo que estoy hablando porque te afecta, pero deja que hable y que acabe y después me preguntas y te cuento todo. Pero mientras no molestes.
Odio que no te enteres de nada pero pienses que lo controlas todo y así lo hagas todo mal. Después tengo que ir yo detrás a dar explicaciones de lo inexplicable. Me supone un esfuerzo extra.
Odio que te pases todas las limitaciones por el forro simplemente porque no alcances a entender las consecuencias que pueden tener. No escuches a nadie. Haz siempre lo que a ti te de la gana que así te va a ir muy bien.
Odió tu falta de planificación. Lo lógico es llevar un mes más o menos de anticipación, pero nosotros planificamos según van surgiendo las cosas. Así vamos embalados hacia el éxito! Uf!
Odio que vengas y te pongas a ordenarme mis bolis… Son mioooooooos, y los estoy usandooooooooooooooooooooo!!!!!!!!!!! Odio que abras un cajón para coger algo y lo dejes abierto. Da calambre cerrarlo? Yo lo he probado y de momento no tuve ninguna mala experiencia, en serio. Odio que cojas las llamadas de otros, si contesto y me preguntan por otra persona, es otra persona, no eres tú, no quieren hablar contigo, asúmelo!!! Otra vez te llamaran a ti, pero esta vez no! Lo siento mucho! Y así podría seguir… odio… odio.. odio… odio un millón de cosas tuyas… pero como no te lo puedo decir… lo escribo aquí.

B.

lunes, 11 de mayo de 2009

Curioso caso de Justicia

Este sábado prometía ser aburrido, qué vas a esperar 8 horas escuchando a un catedrático de derecho, alguién que había sido director general de justicia, un rollazo de temas legales, insoportable. El tema era hablar sobre el derecho de familia: matrimonio, divorcio y protección de menores, todo desde un ámbito legal, se entiende.

Según avanzaba el día y el sufrido hombre intentaba que los psicólogos nos interesásemos por esos temas en vez de jugar haber quién hacía más cuadrados...... se produjo un tema que atrajo toda mi atención: El Derecho De Posesión; serás el propietario de algo siempre que lo tengas independientemente de quién sea el dueño. Igual que un niño que coge una pelota que no es suya y cuando se la vas a reclamar te dice: Es mía porque ahora la tengo yo. Es igualito. No es ninguna tontería parece ser que las leyes en España le dan prioridad a aquel que hace uso de las cosas... Curioso.

Para explicarlo, nos puso un ejemplo que pasaba en la Galicia Rural, es el caso de una familia que se iba a las Américas a trabajar y le pedía la vecino que cuidara de su propiedad. El buen vecino entendía cuidar sus tierras y su casa de una manera muy peculiar.......... haciendo y deshaciendo como le dada la gana. Y así pasaban años y años, y el buen vecino se iba metiendo en la casa del vecino y sacando todo el provecho de sus tierras. Un buen día aparece el propietario y se encuentra a toda la familia del vecino en su cocina.... cenando!!! después de una ardúa discusión el vecino no se va de sus propiedades, no le queda más remedio que denunciarlo y el juez le dice: El que se fue a Sevilla perdió su silla. Increíble pero cierto, si llevas 20 años usando una propiedad la justicia entiende que es tuya porque al propietario no le sirve para nada.

Es justo? Yo tengo mis reservas aunque en el fondo tenga su lógica. A mi me llamó mucho la atención, ahora entiendo porqué los Okupas son tan temidos...........

Por último y en otro orden de cosas, si teneís pensado casaros........ régimen económico de Separación de Bienes!!!
Y.

miércoles, 29 de abril de 2009

A HISTORIA DE XULIA II ( QUÍMICA )

Azul, dependendo do espesor que teña o volúmen de auga, vémola azul, pero é incolora, transparente, azuis son os ollos de Xulia, e transparente é ela, sempre lle gustou pensar que se ela fose un composto químico ela sería a auga, o disolvente universal, imprescindible para a vida.

Así como a auga, a Xulia podémola encontrar en varios estados, según a temperatura do ambiente: sólida e xélida ante as situacións máis controvertidas e difíciles, capaz de deixar xelado a calquera que intente pasarlle por riba, sempre foi capaz de quitar o seu carácter con calquer persoa que non fose Roi, nunca consigueu chegar a ese estado con él, como moito conseguiu evaporarse e mezclarse co aire, ser invisible coma a auga en estado gaseoso, adaparse ó espacio do recipiente que a contiña, así de moldeable se comportaba con él, adaptandose a él..........pero o estado no que normalmente se encontraba ela era en estado líquido, escurridiza, capaz de apagar calquer lume, pero que cando alcanza determinada temperatura podía queimar, lixeira, tanxible pero dificil de controlar.
Roi é como o ácedo sulfúrico, cando se mezcla coa auga nun primeiro momento reacciona como un ácedo forte, de forma violenta, facendo que se desprenda calor............unha vez na auga e despois dese primeiro contacto a reacción é máis débil...............así é a súa relación, como unha reacción química que vai variando según os componetes, as condicións, o momento, as cantidades de un e do outro................a súa relación é pura química.

Seguidores

Datos personales